This post is also available in: English (Αγγλικα)
Αν με ρωτήσεις ποια είμαι, θα σου πω ότι γεννήθηκα ακροβάτης. Πάντα μ’ άρεσε να βλέπω τον κόσμο ανάποδα, από μια διαφορετική οπτική γωνία. Πάντα μ’ άρεσαν οι αλλαγές στο χώρο και η ταλάντωση μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας μέχρι να βρω την ισορροπία μου, το κέντρο βάρους μου σε κάθε αέρινη κίνηση. Φτάνοντας στα όρια…
Θυμάμαι λίγα πράγματα από την παιδική μου ηλικία. Ένα από αυτά είναι οι γέφυρες και οι κωλοτούμπες στα έπιπλα του σπιτιού μου. Άλλαζα συνέχεια σχήματα με το σώμα μου σαν πλαστελίνη. Θυμάμαι ότι μετά από μια παράσταση τσίρκου, μου έγινε έμμονη ιδέα ότι θέλω να κάνω δύσκολα ακροβατικά! Στα 8 μου λοιπόν ξεκίνησα ενόργανη γυμναστική. Ανακάλυψα γρήγορα ότι είχα αρκετή ευλυγισία και εμπιστεύτηκα τη δύναμη του σώματός μου. Δε φοβήθηκα ποτέ να εμπιστευτώ το σώμα μου, αντιθέτως φοβόμουν τα συναισθήματά μου.
Καμιά φορά είναι πιο εύκολο να περπατάς πάνω σε τεντωμένο σκοινί, παρά στο φωτεινό μονοπάτι των συναισθημάτων…
Ο φόβος του εαυτού μας, ο φόβος της γνώμης των άλλων, ο φόβος της ακινησίας και εκείνος ο φόβος των σκέψεων είναι πιο έντονοι από τα ύψη και τα ακροβατικά! Πάντα μ’ άρεσε να λικνίζομαι στην εναέρια κούνια μου, πάνω από τη θάλασσα των συναισθημάτων. Κρατιέμαι σφικτά, αφήνομαι σ’ αυτό το κατά κανόνα ρυθμικό λίκνισμα και έχω την αίσθηση ότι όλα είναι υπό έλεγχο.
Φτιάχνω τα δικά μου ρίτουαλς, επαναλαμβανόμενες κινήσεις που έχουν άκαμπτες και καλά καθορισμένες δομές. Η ρυθμική κίνηση με βοηθάει στη συγκέντρωση και η συγκέντρωση είναι σημαντική για τη δημιουργική σκέψη.
Μήπως ήρθε η ώρα να βουτήξω στο απέραντο γαλάζιο;
Ακολουθώ μια σειρά από χορογραφίες πάνω σε αέρινες κούνιες, μωβ πανιά και κλαδιά δέντρων που λικνίζονται με τον άνεμο. Ακούω το ρυθμό της αναπνοής μου και βρίσκω το κέντρο μου. Εμπιστεύομαι το σώμα μου και αυτό διώχνει το φόβο της σκέψης. Μ’ αρέσει που μπορώ να βλέπω τον κόσμο ανάποδα! Ενίοτε ακουμπάω τα πέλματα μου στο ξύλινο πάτωμα για να νιώθω τη γείωση.
Από μικρή μ’ άρεσαν τα ρίτουαλς. Γυρίζοντας από το σχολείο ακολουθούσα πάντα μια συγκεκριμένη διαδρομή ανάμεσα από τις νεραντζιές. Περπατούσα πάνω στα τετράγωνα πλακάκια, πατώντας μόνο πάνω σ’ αυτά που ήταν δίπλα στα δέντρα, κρατώντας την ίδια σκέψη στο μυαλό μου.
Οι τελετουργίες δίνουν σημάδια στο υποσυνείδητο ότι είναι ώρα να ενεργοποιηθεί.
Τα ακροβατικά είναι μία από τις πιο σημαντικές τελετουργίες μου. Είναι κάτι σαν σούπερ δύναμη. Η καθημερινή άσκηση ενεργοποιεί το σώμα μου και απομακρύνει την αντίσταση στους κόμβους που προκαλούν την ένταση. Βελτιώνοντας την ευλυγισία μου, νιώθω σαν να ανοίγονται νέοι ορίζοντες και ανακαλύπτω νέες διαστάσεις στον πολύ χώρο. Εμπιστεύομαι το σώμα μου και ακολουθώ την ενέργειά του.
Στα εργαστήρια σύγχρονου χορού και contact improvisation προτού ξεκινήσουμε να μαθαίνουμε νέες τεχνικές, φτιάχνουμε ένα κύκλο, αγκαλιάζουμε την ενέργεια στο χώρο, μοιραζόμαστε την ενέργεια με τους γύρω μας και αφήνουμε την κίνηση να έρθει φυσικά μέσα από τη σωματική επικοινωνία. Πρέπει συνέχεια να ξανα προσδιορίζουμε το κέντρο μας σε σχέση με τους άλλους και να βρίσκουμε νέες ισορροπίες.
Τα ρίτουαλς είναι πολύ παλιές τελετές που ακολουθούσαν όλες οι φυλές στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μας επιτρέπουνε να συμπεριλάβουμε στις καθημερινή μας ζωή μια ακολουθία επαναλαμβανόμενων κινήσεων που προσφέρουν μια αίσθηση τάξης και ασφάλειας στον εγκέφαλο, αποκαθιστούν την εσωτερική ισορροπία και ρυθμίζουν τα συναισθήματα.
Είμαι έτοιμη να βουτήξω στη θάλασσα των συναισθημάτων;
Η σκέψη του φόβου δημιουργεί σενάρια πολύ πιο δύσκολα και από την πιο σκληρή πραγματικότητα. Πολλές φορές, κινητοποιούμε την ενέργεια του συναισθήματος, αλλά τελευταία στιγμή, δε τολμάμε να περάσουμε στη πράξη, διακόπτοντας τη διεργασία που ξεκινήσαμε και χανόμαστε σε ένα συνονθύλευμα σκέψεων που έχουμε γύρω από δυνητικές καταστάσεις.
Νομίζω ότι όλοι είμαστε πιο γενναίοι στην πράξη παρά στη σκέψη.
Είναι το ένστικτο της επιβίωσης και μέρος της εξέλιξης μας. Νομίζω επίσης ότι είμαστε μαγνήτες. Ο μαγνήτης δεν ενδιαφέρεται για το πώς λειτουργεί. Είναι αυτό που είναι και από τη φύση έλκει ορισμένα πράγματα, ενώ σε άλλα δεν ασκεί καμία επίδραση. Έλκουμε ότι σκεφτόμαστε… Καμιά φορά έλκουμε το φόβο έτσι ώστε να το γνωρίσουμε και να θεραπευτούμε από αυτό που μας κρατάει αιχμάλωτους και δε μας αφήνει να εξελιχθούμε.
Δε νιώθω φόβο πάνω στην “κούνια“ μου και ξέρω ότι όταν θα δυναμώσω θα τολμήσω να κάνω μια μεγάλη βουτιά! Μ’ αρέσει να διαλέγω τη ρουτίνα μου.
Μπορούμε να μετατρέψουμε οποιαδήποτε ρουτίνα σε τελετουργία με τη σωστή στάση και προοπτική. Η διαφορά ανάμεσα σε μια ρουτίνα και μια τελετουργία δεν είναι απαραίτητα η δράση, αλλά η στάση πίσω από τη δράση. Μπορούμε να δούμε την “μεγαλύτερη εικόνα” πίσω από τις καθημερινές μας δραστηριότητες και πώς βελτιώνουν τη ζωή μας στο σύνολό της. Μια σειρά από μικρές συνήθειες: Ένα πλούσιο πρωινό στο μπαλκόνι, το πρωινό χαμόγελο στο χώρο εργασίας, η ζωγραφιά της σκέψης μας στα βότσαλα που μαζέψαμε το καλοκαίρι, η απογευματινή βόλτα, το τελευταίο φως της μέρας στο δωμάτιο…
Εμείς φτιάχνουμε τη ρουτίνα μας με μικρές ουσιαστικές καθημερινές πράξεις.
‘Oταν βρούμε το ρυθμό, οι σκέψεις γίνονται πιο καθαρές και δημιουργικές. Ακροβατούμε…Η ύπαρξή μας ακροβατεί. Ακροβατεί στη λεπτή γραμμή του ορίζοντα, τη στιγμή που σβήνει ο ήλιος…
Θέλω μια μέρα να κάνω “κούνια“ στα σύννεφα και μετά να πετάξω πάνω από το μωβ ηλιοβασίλεμα!